“De onderwijskwaliteit moet beter”, je hoeft de krant maar open te slaan en er is een beleidsmaker of politicus die het beweert. Het spijt me, maar ik moet bekennen dat ik niet weet wat er met  ‘onderwijskwaliteit’ bedoeld wordt. Als ik ernaar vraag krijg ik antwoorden als ‘rendement’, ‘leerwinst’, of men blijft angstvallig stil.

Het is een vreemd ding: kwaliteit. Want ondertussen heeft iedereen een beeld ervan en meent te weten wat het is.

Een vriend van me die geluidstechniek als hobby heeft beweert bij hoog en laag dat digitale opnamen als CD van mindere kwaliteit zijn dan analoge. Het beste is een buizenversterker met gouden contacten. Als ik zijn muziek beluister hoor ik het verschil niet, terwijl hij zich niet kan voorstellen dat ik naar simpele mp3-tjes luister. Op basis van mijn kennis over signaaltheorie meen ik dat een digitaal signaal, mits goed gesampled niet te onderscheiden is van een analoog signaal en het dus niet zou moeten uitmaken. Als ondeskundige denk ik dus dat het verschil in kwaliteit meetbaar is, maar kenners horen blijkbaar anders en meer.

Evenzo gebruiken sommige fotografen nog steeds film. Daarmee zijn kwalitatief betere foto’s te maken, beweren ze. Ik zie het verschil niet en vind het oude techniek, gepruts in donkere kamers. Mijn idee van kwaliteit komt niet overeen met die van een fotograaf. Tenzij hij begint te vertellen over zijn werk, over korrelgrootte, kleur en contrast en resolutie, dan zie ik het ook. Meer weten is beter zien.

We gebruiken dezelfde woorden waardoor we denken elkaars wereld menen te kennen. Toch is de kwaliteit van onderwijs die ik zie een andere dan wat beleidsmakers en politici zien.

Wat is onderwijskwaliteit? Zeg het maar….